Wyjazd rowerowy do Norwegii z roku 2004, zupełnie przypadkowo okazał się objazdem całej Skandynawii. Po powrocie z Islandii do Londynu, zaplanowałem trasę, która wiodła z lotniska pod Oslo, przez góry centralnej Norwegii, północne wybrzeże, na Lofoty. Po szybkim przyjeździe na miejsce i kilkudniowym pobycie na wyspach stanąłem przed pytaniem: co dalej?
Będąc już tak daleko na północy zdecydowałem się jechać na Nordkapp, stamtąd nieco już wystraszony odległością do domu ( zbliżała się jesień i nie udał się wjazd do Murmańska) rozpocząłem powrót do domu przez trójstyk granic: rosyjsko – finlandzko – norweskiej, następnie Finlandię i kraje Bałtyckie do Olsztyna. W ten dość przypadkowy sposób spędziłem kilka najpiękniejszych miesięcy życia w samotnej podróży dookoła Skandynawii.
Wcale jednak nie planowałem jej wtedy kończyć. W marzeniach i dość pewnych planach zamierzałem jechać do… Australii, aby tam zapracować na przelot do Ameryki. Marzył mi się więc przejazd dookoła świata rowerem.
Los jednak zdecydował inaczej. Najpierw pochłonęło mnie bujne życie studenckie, a niedługo po powrocie znalazłem pracę jako fotoreporter w Gazecie Wyborczej. Wtedy dla chłopaka z aparatem było to spełnienie innego, zawodowego, już marzenia.
Decyzję o pozostaniu w kraju przesądził fakt dużych opadów śniegu na Bałkanach i obawy o przejazd zimą przez centralną Turcję. Pomyślałem: poczekam do wiosny i tak zostałem w Polsce na dość długo.
Polecam – rower to najlepszy środek transportu…
Helsinki